Uniwersytet Warszawski uważany jest za jedną z największych publicznych uczelni wyższych. Jego historia sięga 19 listopada 1816 roku. Więcej na warsaw1.one.
Otwarcie Uniwersytetu
Historia placówki oświatowej, podobnie jak większości instytucji państwowych i kulturalnych, jest bezpośrednio związana z historią Polski. Pomysł otwarcia Uniwersytetu zrodził się w 1816 roku. Za utworzenie placówki oświatowej opowiadali się hr. Stanisław Potocki, minister Komisji Rządowej Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, oraz ksiądz Stanisław Staszic.
Car rosyjski i jednocześnie król Polski Aleksander I 19 listopada 1816 roku wydał akt ustanowienia Uniwersytetu. Ta data jest uważana za początek pracy instytucji edukacyjnej. Głównym organem zarządzającym Uniwersytetu Warszawskiego była Rada Ogólna, której przewodniczył Stanisław Staszic.
To prawda, że w tym czasie uczelnia nosiła nazwę Królewski Uniwersytet Warszawski. Pierwszym rektorem kierującym placówką został ks. Wojciech Anzelm Szweykowski.
Należy zauważyć, że początkowo na Uniwersytecie Warszawskim działało pięć wydziałów, w tym wydziały Prawa, Lekarski, Filozoficzny, Teologiczny, Nauk i Sztuk Pięknych. Ponadto mieli swój własny symbol – orła, który miał w łapach gałęzie laurowe i palmy. Wokół ptaka umieszczono pięć gwiazdek symbolizujących wydziały Uniwersytetu.
Struktura profesorska uczelni wynosiła 50 pracowników. Jeśli chodzi o liczbę studentów, w pierwszych latach istnienia Uniwersytetu ich liczba zbliżała się do 800.
Jak powstanie listopadowe wpłynęło na funkcjonowanie Uniwersytetu
Niepowodzenie powstania listopadowego, które było szansą narodu polskiego na odzyskanie niepodległości, bez wątpienia wpłynęło na wszystkie dziedziny życia kraju. Większość uczestników powstania stanowili studenci Uniwersytetu Warszawskiego. Dlatego po jego stłumieniu instytucja edukacyjna została zamknięta. Uniwersytet posiadał cenne zbiory, które po jego zamknięciu wywieziono do Petersburga.
Dopiero w 1857 roku w Warszawie ponownie zezwolono na otwarcie uczelni – Akademii Medyko-Chirurgicznej. Kilka lat później Akademia otworzyła Wydziały Prawa i Administracji, Filologiczno-Historyczny i Matematyczno-Fizyczny. Dzięki temu faktycznie udało się odbudować Uniwersytet. Obecnie uczelnia otrzymała nazwę Szkoła Główna. Pierwszym rektorem uczelni został Józef Mianowski.
Jednak uczniowie Szkoły brali czynny udział w powstaniu styczniowym, przez co w 1869 roku placówka została ponownie zamknięta. Warto dodać, że studenci Uniwersytetu Warszawskiego stanowiły społeczną elitę kraju, która pomogła w rozwoju Polski i stała się siłą napędową świadomości narodowej.
Zamiast Szkoły Głównej otwarto Cesarski Uniwersytet. Jednak szkolenie odbywało się w nim wyłącznie w języku rosyjskim. Większość studentów stanowili Polacy, jednak nauczycielami pracowali tylko Rosjanie.
W 1905 roku ogłoszono bojkot rosyjskiego uniwersytetu. W ten sposób rozpoczęła się walka o odbudowę polskiego uniwersytetu. Cesarska placówka edukacyjna istniała przez kolejne 10 lat – do 1915 roku.
Uniwersytet Warszawski pod okupacją niemiecką
W 1915 roku armia rosyjska wycofała się z Warszawy, jednak miasto znalazło się pod okupacją niemiecką. W przeciwieństwie do swoich poprzedników władze niemieckie zezwoliły na odbudowę Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie kształcenie odbywało się w języku polskim.
Uroczyste otwarcie placówki nastąpiło 15 listopada 1915 roku. W wydarzeniu uczestniczył niemiecki generał Hans von Beseler.
Uniwersytet odzyskał swój emblemat i po raz pierwszy w historii pozwolono kobietom kształcić się. Na czele Uniwersytetu Warszawskiego stanął dr Józef Brudziński, który miał duże poparcie wśród studentów.
Popularność uczelni rosła z roku na rok i w ciągu kilku lat zapisało się na nią ponad 4 tysiące studentów. Studenci wybierali głównie wydziały: prawnicze, filozoficzne i medyczne.
Życie uczelni w okresie niepodległości Polski i w okresie wojennym
Dopiero po odzyskaniu niepodległości przez Polskę Uniwersytetowi Warszawskiemu udało się swobodnie wyrażać swój światopogląd i rozwijać naukę. Państwo miało kontrolę tylko nad finansową częścią instytucji edukacyjnej.
To właśnie te czynniki pozwoliły podnieść poziom nauczania na poziomie europejskim. Już w latach trzydziestych XX wieku Uniwersytet Warszawski był uważany za największy w Polsce.
Po ponownym wejściu kraju w okupację niemiecką Uniwersytet, podobnie jak inne instytucje edukacyjne, został zamknięty. Jednak Uniwersytet Warszawski kontynuował pracę i działał konspiracyjnie.
W czasach powstania warszawskiego najcięższe walki toczyły się na terenie zabytkowego kompleksu Uniwersytetu. W rezultacie instytucja edukacyjna doznała ogromnych zniszczeń: prawie 60 procent pomieszczeń zostało zniszczonych.
Uniwersytet Warszawski w XXI wieku
Uniwersytet Warszawski jest największą uczelnią w Polsce. Ma prawie 48 tysięcy studentów i zatrudnia ponad 7 tysięcy pracowników. Każdego roku naukowcy z instytucji edukacyjnej badają 3400 różnorodnych tematów.
Uniwersytet Warszawski w swojej działalności ściśle współpracuje z organizacjami zagranicznymi i międzynarodowymi. W sumie instytucja ma w swojej strukturze 20 wydziałów i prawie trzydzieści jednostek badawczych.
Warto dodać, że wśród absolwentów Uniwersytetu Warszawskiego jest pięciu laureatów Nagrody Nobla: Leonid Hurwicz, Czesław Milosz, Menachem Begin, Henryk Sienkiewicz i Józef Rotblat. Również w tym samym czasie w murach Uniwersytetu kształciło się wielu pisarzy, poetów, dziennikarzy, krytyków literackich, historyków i badaczy sztuki.
Uniwersytet Warszawski jest powszechnie uważany za jedną z najlepszych uczelni wyższych w Polsce. Studia uniwersyteckie są bezpośrednio związane z pracą badawczą. Ponadto placówka edukacyjna ma własną potężną bazę badawczą.
Uczelnia ściśle współpracuje z najlepszymi organizacjami naukowymi i badawczymi. W 2006 roku instytucja wprowadziła wewnętrzny system, który znacznie podniósł poziom edukacji.
